216

تایید سریع تشخیص مونونوکلئوز عفونی ایجاد شده توسط ویروس ابشتین بار (EBV)

روش مرجع: Paul-Bunnell-Davidsohn روش ارجح: Qualitative Latex Agglutination سایر روشها: Rapid chroma

Heterophile Antibody (Infectious Mononucleosis) by Latex Agglutination; Qualitative, nfectious Mono

سرم، پلاسما

0.5 ml

1. نمونه به مدت 48 ساعت در دمای اتاق، 14 روز در 2-8oC و یک سال در دمای -20oC پایدار است. 2. نمونه ذوب شده باید قبل از انجام تست به خوبی مخلوط گردد. 3. از ذوب و فریز مکرر نمونه اجتناب نمایید. زیرا منجر به نتایج کاذب می گردد.

زنجیره سرد

سن و جنس بیمار و سابقه بیماری آن را یادداشت کنید.

1. از بیمار نمونه خون وریدی گرفته شده و اجازه داده نمونه کاملا لخته شود (جهت تهیه سرم). می توان نمونه را در ویال های حاوی EDTA جمع آوری نمود (جهت تهیه پلاسما). نمونه را سانتریفیوژ نموده و سرم یا پلاسما شفاف را جدا نمایید. نمونه تازه مورد نیاز است. 2. از سرم یا پلاسمای همولیز، آلوده و لیپمیک جهت جلوگیری از اثرات جانبی استفاده ننمایید.

نام و نام خانوادگی سن و جنس بیمار

• ü نمونه همولیز • ü نمونه لیپمیک • ü نمونه بدون برچسب یا با برچسب اشتباه • ü نمونه ای که چندین بار ذوب و فریز گشته

نیاز به ناشتایی یا آمادگی بخصوصی ندارد.

آنتی‌بادی¬ هتروفیل منونوکلئوز عفونی در سرم بیماران مبتلا به بیماری از روز 6 تا 10 ظاهر می‌شود، و معمولاً بیشترین تیترها در هفته دوم تا سوم دیده می‌شوند. سطح آنتی‌بادی ممکن است برای یک سال بالا بماند ولی معمولاً به مدت 4 تا 8 هفته طول می‌کشد. سطح آنتی‌بادی با شدت بیماری یا درجه لنفوسیتوز ارتباطی ندارد. وجود تست مثبت همراه با علایم بالینی و خون‌شناسی متناسب با آن جهت تشخیص IM کفایت می‌کند. در صورتی که سندرم بالینی منونوکلئوز وجود داشته باشد ولی تست غربالگری منفی باشد، می‌بایست انجام تست آنتی بادی¬های اختصاصی EBV، CMV، HHV-6 و توکسوپلاسموز را در نظر داشت. معیار آزمایشگاهی جهت IM عبارت است از لنفوسیتوز خون محیطی به میزان بیشتر از 50% گلبول¬های سفید که حداقل 10 درصد آنها نمای واکنشی داشته ‌باشند. تست دیگری که غالباً در IM افزایش می‌یابد آمینوترانسفرازهای کبدی است که به طور نامتناسبی بیشتر از بالارفتن LDH و آلکالن فسفاتاز است. در IM ممکن است آگلوتی‌نین‌های سرد، کرایوگلوبولین‌ها، ANA یا فاکتور روماتوئید افزایش پیدا کنندبیماران مبتلا به منونوکلئوز عفونی (IM) به طور کلاسیک دارای تب، گلودرد و

سطح قابل شناسایی آنتی بادی هتروفیل مونونوکلئوز عفونی (IM) معمولا بین 6 تا 10 روز پس از ظهور علائم بالینی در خون قابل ردیابی است. سطح آنتی بادی معمولاً در هفته دوم تا سوم از شروع بیماری افزایش چشمگیری می یابد. پس از آن، انتظار می رود که در ادامه بتدریج پس از یک دوره 12 ماهه سطح آنتی بادی کاهش یابد. ارتباط دادن نتایج با یافته‌های بالینی اهمیت دارد چرا که نتایج منفی و مثبت کاذب دیده می‌‌شوند. حدود 30-10% از جمعیت بالغین، به دنبال بیماری آنتی‌بادی¬های هتروفیل را تولید نمی‌کنند که این امر در جوانان حتی بیشتر هم می‌باشد. موارد مثبت کاذب با بیماری هوچکین، لنفوم، ALL، هپاتیت عفونی، کارسینوم پانکراس، عفونت CMV، لنفوم بورکیت، آرتریت‌روماتوئید، مالاریا،‌ سرخجه و سندرم خستگی مزمن دیده شده‌اند. انتظار می رود این تست در 90 درصد از بیماران مثبت گردد.

• تقریباً 10 درصد بیماران IM فاقد انتی بادی هتروفیل می باشند و برای تایید تشخیص بیماری باید تست های شناسایی آنتی بادی EBV انجام گردد. • برخی از نتایج منفی کاذب بیماران IM به علت پاسخ تاخیری آنتی بادی هتروفیل می باشد. بطوری که در زمان نمونه گیری بیمار فاقد آنتی بادی هتروفیل می باشد. • در بعضی بیماران با علائم کلینیکی و هماتولوژیکی IM ، ممکن است به علت پدیده پروزون نتایج منفی یا مثبت ضعیف رخ دهد. با رقیق کردن نمونه احتمالاً این مشکل بر طرف می گردد. • در بعضی بیماران IM تیتر آنتی بادی هتروفیل سرم ممکن است برای ماه ها و سال ها پس از فروکش کردن علائم بالینی همچنان قابل ردیابی باشد. در مقابل در بعضی بیماران IM ، آنتی بادی هتروفیل قبل از شروع علائم بالینی تشخیص داده شده است. بنابراین تفسیر نتایج آزمایش باید با احتیاط صورت گیرد. • آنتی بادی هتروفیل IM ممکن است در چندین بیماری دیگر غیر از IM مشاهده گردد. این بیماری ها شامل: لوسمی، لنفوم بورکیت، کارسینوم پانکراس،هپاتیت ویروسی، عفونت های سیتومگالوویروس. در این موارد رد کردن احتمال بیماری همزمان مشکل است. • بخش از جمعیت گروه سنی آنتی بادی هتروفیل

7 روز در دمای یخچال