114

ارزیابی اجزای پروتئین های سرم به منظور تشخیص، بررسی و پیگیری سیر بیماری در مبتلایان به سرطان (لنفوم، مایلوما)، بیماری های روده ای کبدی همراه با دفع پروتئین، مونوکلونال گاماپاتی ها، اختلالات ایمنی، اختلال عملکرد کبد، سوء تغذیه و بیماری های همراه با ادم

بیشترین روش ‏های مورد استفاده عبارتند از: استات سلولز و آگار که توسط دانسیتومتری به صورت کمی هم درآم

Serum protein Electrophoresis , Electrophoresis protein

سرم، مایع نخاع

ml 1

سرم بایستی تازه ( در کمتر از 72 ساعت) استفاده شود. نمونه در دمای C◦ 4 به مدت 7 روز و در دمای C◦20- به مدت 14 روز پایدار است.

زنجیره سرد

مشخصات کامل بیمار

هرگونه داروی مصرفی مؤثر بر نتایج آزمون را بر روی برگه آزمایش ثبت کنید. نمونه بایستی فاقد لیپمی یا همولیز باشد و در مورد CSF قبل از انجام آزمایش سانترفیوژ گردد. دانستن سابقه بیماری (مانند مولتیپل مایلوما) حائز اهمیت است.

نام و نام خانوادگی سن و جنس بیمار

نمونه همولیز و لیپمیک موجب تداخل در نتایج آزمون می شود.

بیمار ترجیحاً ناشتا باشد.

در بیشتر مراکز در صورت غیر طبیعی بودن الکتروفورز پروتئین، الکتروفورز ایمیونوفیکساسیون (IFE) انجام می شود. الکتروفورز ایمیونوفیکساسیون به ویژه برای شناسایی گاماپاتی های منوکلونال از قبیل مولتیپل میلومایا، ماکروگلوبینمی والدن اشترم مفید است.

افزایش سطح آلبومین :کم آبی، با کاسته شدن از حجم داخل عروقی، مقدار عددی غلظت آلبومین اندازه گیری شده افزایش می یابد. کاهش سطح آلبومین : سوء تغذیه بارداری بیماری کبدی همچون هپاتیت، سیروز و نکروز سلول کبدی، تومور متاستاز یافته کبدی. انتروپاتی های توأم با دفع پروتئین مانند بیماری کرون، اسپرو، ویپل. در این بیماری ها جذب کافی پروتئین به خوبی صورت نمی گیرد و سطح Alb پایین می آید. نفروپاتی های همراه با دفع پروتئین (سندرم نفروتیک، نفروز، گلومرونفریت) دفع در فضای سوم مانند آسیت، سوختگی درجه سوم پرآبی افزایش نفوذپذیری مویرگی در بیماری های کلازن- عروقی نظیر لوپوس اریتروماتوز- در اثر افزایش نفوذپذیری آلبومین بافت تراوش کرده ومنجر به ادم می گردد و یا در کلیه ها از حد آستانه می گذرند و پروتئینوری پدید میاید و از سطح Alb سرم کاسته می شود. بیماری های التهابی مانند نکروز، انفارکتوس یا سوختگی همراه با التهاب. در این شرایط بخش گلوبولینی پروتئین ها افزایش و آلبومین کاهش می یابد. دیس پروتئینمی آیدیوپاتیک خانوادگی؛ یک نوع بیماری ژنتیکی است که Alb به شدت کاهش و گلوبین ها افزایش میابد.

داروهایی که موجب تغییر الگوی طبیعی الکتروفورز سرمی می شوند عبارتند از آسپیرین، بیکربنات ها، کلرپرومازین، کورتیکواستروئیدها، ایزونیازید، نئومایسین، فناسمید، سالیسیلات ها، سولفونامیدها و تولبونامید. نمونه های لیپمیک در روش رسوبی و وجود همولیز در آلبومین باعث تداخل خواهد شد. تستوسترون باعث افزایش آلفا-1- گلوبولین می شود. استروژن، ضدبارداری خوراکی، فنی توئین باعث افزایش آلفا-2- گلوبولین و آسپارژیناز کاهش آن را ایجاد می کند. بتا-گلوبولین با مصرف ضد بارداری خوراکی و استروژن افزایش و با آسپارژیناز کاهش می یابد. فیبرینوژن ممکن است به عنوان یک باند مجزا در فراکسیون بتا و گاما مشاهده شود. همولیز ممکن است فراکسیون بتا را تقویت کند. پنی سیلین ممکن است سبب جداشدن باند آلبومین گردد. مواد رادیوگرافی ممکن است الگوی غیر قابل تفسیری از الکتروفورز پروتئین ایجاد کند.

30 روز در دمای 20- درجه سانتیگراد