492

غربالگری تمامیت مسیر داخلی انعقاد (فاکتورهای 8، 9، 11 و 12) و با وسعت کمتر مسیر مشترک (فیبرینوژن و فاکتورهای 2، 5 و 10) . PTTممکن است آنتی کواگولانت‏ های لوپوس را ردیابی کند ولی به عنوان غربالگری نباید استفاده شود چرا که PTT بسته به معرف‏ها ممکن است طولانی بشود یا نشود. از PTT برای پایش درمان با هپارین، هیرودین یا آرگاتروبان استفاده می‏شود.

روش ارجح: (sec)(PTT-based) Activated Partial Thromboplastin Clot-Based Assay

Activated Partial Thromboplastin Time, partial Thromboplastin Time

پلاسما سیتراته

2 mlنمونه حاوی 1.8 mlخون کامل+ 0.2 ml ضد انعقاد سدیم سیترات 3.2% در لوله های با درب آبی روشن.

نمونه پلاسما به مدت 4 ساعت در دمای اتاق پایدار است. در صورت انجام ندادن تست در این مدت، آن را فریز نمایید. نمونه به مدت 2 هفته در 20oC- و 6 ماه در 70oC- پایدار است. پلاسمای فریز شده در عرض 3 دقیقه در 37oC به حالت مایع در می آید. بالافاصله بعد از آب شدن تست را انجام دهید. از دفریز کردن پلاسما اجتناب نمایید.

زنجيره سرد

مشخصات کامل بیمار

خونگیری وریدی معمول است. بهتر است از یک ورید محیطی نمونه گیری شود. نمونه خون را در لوله های با درب آبی روشن بریزید. نمونه باید بطور مناسب پر گردد. 90 در صد لوله باید پر گردد. لوله حاوی خون و ماده ضد انعقاد را به آرامی چندین بار سروته کرده تا خوب مخلوط شود. از لخته شدن و لیز شدن خون ممانعت شود. از لخته شدن و لیز شدن خون ممانعت شود. پلاسما باید شفاف و عاری از کدورت، رشته های فیبرین و همولیز باشد. پس از نمونه گیری محل خونگیری را از لحاظ خونریزی یا هماتوم بررسی نمایید ، موضع را بانداژ نمایید. در صورت خونریزی شدید، اثر ضد انعقادی وارفارین را با تجویز غیر خوراکی و آهسته ویتامین K ( فیتونادیون) می توانید خنثی سازید. چنانچه بخواهید انعقاد را به سرعت به حالت طبیعی باز گردانید، به بیمار پلاسما بدهید. به علت تداخلات دارویی، به بیمار توصیه نمایید که حتی الامکان از مصرف هر گونه دارو، به استثنای داروی خاصی که پزشک تجویز نموده، خودداری نماید.

نام و نام خانوادگی سن و جنس بیمار

همولیز شدید نمونه. نمونه سرم. وجود لخته در نمونه. ذوب و فریز مکرر نمونه. لوله بدون ضد انعقاد یا ضد انعقاد نا مناسب. لوله ای که به خوبی پر نشده یا بیش از حد پر شده باشد.

آمادگی خاصی احتیاج ندارد و نیاز به ناشتایی نمی باشد. از استعمال داروهای ضد انعقاد پیش از انجام آزمایش و بدون اطلاع پزشک معالج، اجتناب کنید. چنانچه بیمار با دستور پزشک معالج متناوباً تزریق هپارین دارد، نمونه خون برای PTT را 30 دقیقه الی یک ساعت پیش از مصرف دوز بعدی هپارین بگیرید.

اطلاعات تکمیلی: APTT یک آزمایش غربالگری جهت بررسی مسیر داخلی انعقاد و تأثیر هپارین و سایر ضد انعقادهای مشابه بر روی انعقاد خون می باشد. ترومبوپلاستین نسبی، تنها حاوی فسفولیپید است و فاقد فاکتور بافتی (بر خلاف ترومبوپلاستین برای آزمایشPT) می‏ باشد. APTT زمان لخته شدن را از هنگام فعال شدن فاکتور 12 تا تشکیل لخته فیبرین ارزیابی می‏ کند. این آزمایش مسیرهای داخلی و مشترک انعقاد را بررسی می‏ کند در حالیکه PTتمامیت مسیرهای خارجی و مشترک را ارزیابی می‏ کند. طولانی شدن PTT یا به علت نقائص فاکتوری (به خصوص فاکتور 8، 9، 11 و یا 12) است یا به علت وجود مهارکننده ‏هایی مثل لوپوس آنتی­کواگولانت‏ ها و یا ضد انعقادهای درمانی مثل هپارین. این آزمایش بطور وسیع در غربالگری قبل از عمل جراحی و کنترل هپارین به کار می‏ رود. از نقطه نظر آماری آزمایش APTTقبل از عمل جراحی خیلی مهمتر از PT است، چرا که دارای حساسیت بیشتر برای هموفیلی A و B (کمبود فاکتورهای 8 و 9) می‏ باشد.

آزمایش PTT برای تشخیص کمبود فاکتورهای مسیر داخلی (فاکتورهای 8، 9، 11، 12، پره­ کالیکرئین و HMWK) حساس‏تر از کمبود فاکتورهای مسیر مشترک (فاکتور 1، 2، 5، 10) می‏باشد. معرف‏های APTT حساسیت ‏های متفاوتی در برابر فاکتورها دارند. اغلب این معرف‏ ها ولی نه همه آنها زمانی که مقادیر فاکتور 8 و 9 کمتر از 30 درصد ‏باشد PTT را طولانی نشان داده و حتی در خیلی از موارد بعضی از این معرف ‏ها قادر به شناسایی کمبودهای هتروزیگوت (فعالیت تقریباً 50%) می ‏باشند. برای سایر فاکتورها حساسیت آنها متغیر بوده و بستگی به دقت انتخاب مقادیر حد نهایی نرمال دارد. مقدار طبیعی APTT لزوماً دال بر رد کمبود یکی از فاکتورهای سیستم مسیر داخلی انعقاد نمی ‏باشد، به خصوص زمانی که از معرف‏ های دارای حساسیت پایین استفاده می‏ شود. با این حال، معمولاً کمبودهای بالینی مشخص با میزان کمتر از 10 درصد تشخیص داده می‏ شوند. با توجه به این که افزایش میزان فاکتور 8 (پروتئین فاز حاد) می‏ تواند زمان APTT را کوتاه کند، باید تفسیر APTT در بیماری‏ های التهابی با احتیاط انجام پذیرد. حساسیت APTT در مقایسه با PT برای کمبود فاکتورهای مسیر مشترک و فیب

در مراحل اولیه DIC پیش فاکتورهای انعقادی در گردش موجب کوتاهی زمان PTT می شوند. سرطان های وسیع مانند تخمدان، لوزالمعده، کولون با میکانیسم ناشناخته موجب کاهش زمان PTT می گردند. خونگیری همراه با آسیب بافت ممکن است منجر به آلوده شدن نمونه به ترومبوپلاستین بافتی و کاهش کاذب نتایج گردد. داروهایی که موجب طولانی شدن آزمون PTT می شوند عبارتند از : آنتی هیستامین ها، آسکوربیک اسید، کلرپرومازین، هپارین و سالیسیلاتها.

7 روز در دمای یخچال